Kasumi Tendo - Newsy o anime i manga

Odnośniki zwiazane: anime, seria TV

Definicja:
Liczba odcinków: 51, seria TV
Rok produkcji: 1996
Studio: Toei Animation
Spotykane tytuły: Boys Over Flowers

Manga autorstwa Kamio Youko okazała się sukcesem i jak wiele takich sukcesów została przeniesiona na ekran telewizyjny. Dokonało tego studio Toei, a reżyserią zajął się Yamauchi Shigeyasu. Emisję rozpoczęto w roku 1996, a ostatni odcinek serii telewizja wyemitowała 31 sierpnia 1997.
Jest to historia siedemnastoletniej dziewczyny Makino Tsukushi uczęszczającej do Eitoku High School. Eitoku to szkoła ekskluzywna, w zasadzie wyłącznie dla dzieci ludzi bardzo zamożnych. Rodzina Tsukushi jest uboga, ale rodzice dziewczyny wpadli na fantastyczny pomysł: należy posłać córkę do dobrej szkoły, a tam niech zaprzyjaźni się, a potem wyjdzie za mąż za kogoś bogatego i w ten w sposób wspomoże swoich bliskich. Zresztą owi rodzice: rządząca w domu, apodyktyczna matka i ciężko pracujący ojciec, są jednymi z najgenialniejszych postaci cyklu. Zwłaszcza polecam w tej mierze odcinek, w którym pokazano pierwsze spotkanie rodziców Tsukushi z Doumyouji Kaede. Najważniejszymi osobami w Eitoku są chłopcy z F4 (Flowery Four). Ich rodziny należą do najbogatszych w Japonii. Kierują potężnymi koncernami, sieciami firm, hoteli, posiadają swoje wyspy, okręty, samoloty oraz należą do najważniejszych sponsorów Eitoku. Stąd nauczyciele, dyrektorzy i wszyscy inni uczniowie boją się ich i nie reagują na wyskoki. A F4 spokojnie terroryzuje szkołę. Tsukushi, biedna i nielubiana, stara się nie wchodzić im w drogę. Po prostu chce, w miarę spokojnie, przejść szkołę, w której źle się czuje. Zdarzyło się jednak, ze stanęła w obronie koleżanki, która spadając ze schodów, wpadła na Doumyouji Tsukasę, przywódcę F4. Za taki czyn F4 potrafią kogoś porządnie obić. Jednak nie w przypadku, gdy w obronie danej osoby staje Tsukushi dysponująca naprawdę niezłym wyskokiem i potężnym kopnięciem. Tak zaczyna się cala historia, historia romantyczna, prawie zawsze poważna, niekiedy nawet smutna, choć od czasu do czasu okraszona uśmiechem. Powiedziałbym, że przynajmniej główny wątek i główna bohaterka są pokazani z całkowitą powagą. Tsukushi jest bardzo konkretna dziewczyną, nieco romantyczną, ale doskonale zdająca sobie sprawę z własnej pozycji w szkole. Kiedy zostaje zaproszona raz na bal, autoironicznie nazywa go Jedną Nocą Kopciuszka. Nawet, kiedy kocha, to przepuszcza ową miłość przez filtr tzw. zdrowego rozsądku. Przy tym, potrafi się cieszyć radościami innych, współczuć, znajdować przyjemność w wielu drobnych czynnościach codziennych. Jednym zdaniem: jest to miła, sympatyczna i niegłupia, a przy tym całkiem ładna, o silnej osobowości i żelaznej woli. Wokół niej orbituje dwóch chłopaków z F4: Doumyouji Tsukasa i Hanazawa Rui. Obydwaj to postacie wyjątkowo charakterystyczne. Tsukasa jest przywódcą F4. To połączenie szaleństwa i pogardy z delikatnością, brutalnej ekspresji z zamknięciem się w sobie. W sprawach uczuciowych zachowuje się mniej więcej w sposób przypominający buldożer w sklepie z chińska porcelaną. Nawet jak chce, to zupełnie nie wie jak, a jak zdaje mu się, że wie, to i tak robi cos nieudolnie, czy ma nawet pecha. Bowiem jak inaczej można wytłumaczyć fakt, że uciekając raz z hotelu udało mu się porwać, przez zwykłą pomyłkę, nie tą dziewczynę, którą chciał? Rui to skryty przystojniak, najmniej agresywny z całej czwórki. Zawsze zamyślony, melancholijny. Jeżeli Tsukasa mieszka w swoim pałacu, to siedziba Ruiego przypomina prosty, drewniany dom bez wygód. Najważniejszym meblem w jego pokoju jest najzwyklejsza mata do spania. Często grywa na skrzypcach nastrojowe melodie w szkolnym ogrodzie i z nostalgią wspomina swoją przeszłość.
Cykl swoja długością nieco przypomina telenowelę, ale mimo to nie jest nudny. Po pierwsze, dlatego, iż ciągle coś się dzieje, a po drugie dzięki temu, ze postacie, a zwłaszcza główna bohaterka, nie są płaskie, ale bardzo rzeczywiste. Niezła jest również muzyka skomponowana przez Oshimę Michiru. Bardzo przypadł mi także do gustu dobór głosów postaci. Szczególnie świetnie prezentuje się młoda seiyuu Maki Mochida użyczająca swojego głosu głównej bohaterce. Jedyne, co przeszkadza mi w Hana Yori Dango to grafika. Przyjęto, bowiem styl rysowania dający rezultat podobny do malowania farbami akwarelowymi z mocno zaznaczonymi konturami postaci. Nie lubię tego, ale przyznam, ze po jakimś czasie przestało mi to przeszkadzać aż tak. Biorąc pod uwagę wybór formy grafiki, to projekty postaci wykonane przez Umakoshi Yoshihiko (także Berserk) wyszły nie najgorzej. Nie mniej, jest to cos zupełnie innego niż dokładność i szczegółowość kreski oraz szeroka paleta wykorzystywanych kolorów, często spotykana w anime. Coś w sobie, w każdym razie, to anime ma. Ja podchodziłem do niego dwa razy. Najpierw po pierwszym odcinku odpuściłem sobie zdegustowany grafiką. Jednakże po kilku miesiącach powróciłem. Okazało się, że niezwykle mnie wciągnęło.

Seiyuu:
Aoike Kazuya: Ietomi Yoji,
Doumyouji Kaede: Doi Mika,
Doumyouji Tsukasa: Miyashita Naoki,
Endou Makiko: Misaki Fuko,
Esushyan: Matsumoto Miwa,
Hanazawa Rui: Yamamoto Kouji,
Makino Tsukushi: Maki Mochida,
Matsuoka Yuki: Tobimatsu Kanako,
Mimasaka Akira: Mochiduki Yuta,
Nishikado Soujiro: Akaida Yoshihiko,
Sanjou Sakurako: Shishido Rumi,
Toudou Shizuka: Imamura Keiko.

Słowa kluczowe: dramat, komedia, romans, szkoła